Քիթիկը շատ, շատ էր տխուր,
Բերանն ասաց.
-Ինչու՞ ես լուռ:
Քիթիկն ասաց.
-Ինչքա՞ն մնանք թե դու, թե ես այսպես մենակ:
Աչիկները երկու հատ են,
Ականջները երկու հատ են,
Երկու հատ են ոտքը, ձեռքը,
Իր զույգն ունի ամեն մեկը:
Քիթիկը շատ, շատ էր տխուր,
Բերանն ասաց.
-Ինչու՞ ես լուռ:
Քիթիկն ասաց.
-Ինչքա՞ն մնանք թե դու, թե ես այսպես մենակ:
Աչիկները երկու հատ են,
Ականջները երկու հատ են,
Երկու հատ են ոտքը, ձեռքը,
Իր զույգն ունի ամեն մեկը:
Թախտին պառկած
Մի հին կարպետ
Հեքիաթներ է
Լսում մեզ հետ:
Ասա, վարպետ,
Ոնց են հյուսել
Այսքան ամուր,
Նվերների տոպրակն ուսին
Արջ ապերը մութ ու լուսին,
Դարծած պապիկ ձյունամորուս,
Քարանձավից իր ելավ դուրս,
Խորունկ շնչեց,
Ու զիլ կանչեց.
-Շնորհավոր ձեր Նոր տարին,
Բնակիչներ ողջ անտառի:
Անցնում էի արտից արտ,
Հանկարծ տեսա մի կարճ մարդ,
Երկար քթին` ծակ ձեռնոց,
Ծուռ ծոծրակին` զույգ ակնոց,
Մերկ ոտքերին լայն գլխարկ,
Իսկ մեծ փոքրին` հացի պարկ:
Ճամփորդ ոզնին շատ էր ուզում
Տեսնել առվակ ու գետ.
-Ի՞նչ կլինի, սիրուն բադիկ,
Ինձ էլ տանես քեզ հետ:
Մեջքին առած փոքրիկ ոզնուն
Բադն էր սահում գետով,
***
Ձմեռն արդեն վերջանում է,
Ձյունը բակի, տե՛ս, հալչում է:
Ձնծաղիկը մեղմ ժպտում է,
Գարնան մուտքը ավետում է: