Մինչև 3-4 տարեկան երեխան հստակ չի տարանջատում իրականությունը երևակայությունից, ուստի նաև չի ըմբռնում թե ինչ է նշանակում սուտ կամ ճիշտ խոսել:
Եթե մինչև 3-4 տարեկան երեխան ստում է, դրա պատճառը կարող է լինել
- Վառ երևակայությունը- այս տարիքում երեխաները կարծում են, որ ճիշտ է այն ամենը, ինչին իրենք հավատում են: Հաճախ երեխաներն իրենց կատարածի մեղքը բարդում են իրենց երևակայական ընկերների վրա: Երևակայական ընկերները վկայում են երեխայի վառ երևակայության մասին: Նման պարագայում ծնողը պարզապես պետք է երեխային բացաըրի, որ փոքրիկի երևակայական ընկերները իրավասու չեն կատարել այն, ինչ արել են:
- Մոռացկոտությունը-երբ երեխան ասում է, որ, օրինակ, պատի վրա գրիչով ինքը չի գրել, նա կարող է և չստել: Պարզապես երեխան մոռացել է իր այդ արարքի մասին, կամ էլ զղջում է իր արածի համար ու ուզում է իրեն հավատացնել, որ նման բան չի արել:
- «Անմեղ հրեշտակ» ձևանալը- Ծնողները սովորաբար հավատացած են, որ իրենց երեխան վատ բան անել չի կարող: Դրան հավատում է նաև երեխան: Ու երբ նա վատ բան է անում, նա նախընտրում է իր այդ արարքը չնկատել:
Արդեն դպրոցական հասակում երեխան կարող է ստել` վախենալով պատժվելու հեռանկարից: Որքան խիստ է սպասվող պատիժը, այնքան ավելի
