Փոքր հասակում բոլորիս մտքով անկասկած անցել է աշխարհի շուրջ ճանապարհորդելու հրաշալի գաղափարը: Ի՞նչն էր ձեր ոգեշնչման աղբյուրը, ո՞վ կամ ովքե՞ր էին ձեզ քաջալերում գնալ երազանքներին ընդառաջ, կարո՞ղ եք հիշել։

Փոքրիկը մեծացել է. ժամանակն է նրան մանկապարտեզ տանելու: Հարց է առաջանում՝ ո՞ր տարիքում երեխային հանձնել դաստիարակների խնամքին: Ծնողներն անհանգստանում են՝ ինչպե՞ս երեխան կհաղթահարի իր կյանքի առաջին լուրջ փոփոխությունը, չի՞ սկսի արդյոք հաճախ հիվանդանալ, լաց լինել, չե՞ն նեղացնի նրան, պատշաճ ուշադրություն կդարձնե՞ն և այլն:

Երբ տանը հայտնվում է նոր մարդուկ, սկսվում է նորածնի խնամքի հետ կապված հարցերի շարան: Բայց, նախ, սկսենք նրանից, թե էմոցիոնալ հարթակում ինչ պետք է անեն մայրիկն ու հայրիկը, որպեսզի հարաբերությունները առողջ ու գեղեցիկ հունով ընթանան։

Ակտիվ երեխաները կարող են ժամերով թռչկոտել, վազել ու չհոգնել: Թվում է՝ միակ բանը, որ նրանց մոտ չի ստացվում, հանգիստ նստելն է:

Ուրախություն, զայրույթ, տխրություն, վախ․ փոքրիկը ֆիզիկական և մտավոր զարգացման հետ մեկտեղ ապրում է էմոցիանալ զարգացում, ու սրանք այն պարզ հույզերն են, որ հայտնվում են նրա կյանքի առաջին շրջանում։

«Իմ փոքրիկ»-ը զրուցել է «Ժեստ» հոգեբանական կենտրոնի հոգեբան Անի Ապիտոնյանի հետ:

Նյութի առաջին մասը կարող եք կարդալ այստեղ։