Մանուկն ու ջուրը․ բանաստեղծություն

Մի թուխ մանուկ դուրս է վազել,

Ձեռքն ու երես պաղ լվացել,

Լվացել է ձեռքն ու երես,

Ու դարձել է, խոսել էսպես.

- Դու ո՞ր սարեն կուգաս, ջրի՛կ,

Իմ պաղ ջրիկ ու անուշիկ։

- Ես էն սարեն կուգամ մթին,

Որ հին ու նոր ձյունն է գլխին։

- Դու ո՞ր առուն կերթաս, ջրի՛կ,

Իմ պաղ ջրիկ ու անուշիկ։

- Ես էն առուն կերթամ զվարթ,

Ուր ափերն են շուշան ու վարդ։

- Դու ո՞ր այգին կերթաս , ջրի՛կ,

Իմ պաղ ջրիկ ու անուշիկ։

- Ես էն այգին կերթամ դալար,

Որ տերն է ժիր մեջն այգեպան։

Հովհաննես Թումանյան