Ինչու՞ է երեխան, ով շրջապատված է սիրով ու ջերմությամբ, ընկնում հիստերիայի մեջ: Շատ ծնողներ, չիմանալով ինչ անել, բղավում են, զայրանում կամ ճիշտ հակառակը՝ հնազանդվում երեխայի կամքին: Երկու դեպքում էլ սխալ է:

Սուր շնչառական վիրուսային վարակներ

Գրիպը սեզոնային է, խոզի, թե փղի,  կարևոր չէ: Կարևոր է միայն այն, որ դա վիրուս է և փոխանցվում է օդակաթիլային ճանապարհով ու ախտահարում է շնչուղիները: Այստեղից էլ կոնկրետ գործողությունները:

Ծնողի համար ավելի դժվար ու ծանր բան չկա, քան այն, երբ երեխան հիվանդանում է: Փոքրիկների իմունիտետն այնքան էլ կայուն չէ, այդ պատճառով երեխան սպունգի նման իրեն է ձգում վարակները, հատկապես երբ մանկապարտեզ է գնում: Ու երբ երեխայի մոտ արդեն վարակի նշաններ կան, ուրեմն պետք է գործի անցնել, սկսել բուժումը, որ հիվանդությունը չխորանա: Սակայն տնական պայմաններն արդյունավետ կիրառելու համար նախևառաջ հարկ է բժշկի հետ խորհրդակցել:

Ծնողներն երեխաների համար ոչ միայն ամենամտերիմ մարդիկ են, այլև մի ամբողջ աշխարհ։ Սակայն բազմաթիվ ընտանիքներ բախվում են այսպիսի խնդրի․ մոր ներկայությամբ երեխան կամակորություն է անում և հիստերիկ վարք է դրսևորում, մինչդեռ այլոց հետ խաղաղ և հնազանդ է։ Սա զայրացնում է մեծահասակներին, հատկապես, եթե նրանք դաստիարակում են իրենց առաջնեկին։

Արդյո՞ք երեխայի վատ վարքի մեղավորը մայրն է։ Այս հարցի պատասխանը գտնելու հարցում կօգնի մանկական հոգեբան Եկատերինա Բուրմիստրովան։

Հոգեբանը նշում է, որ խորհրդատվության ժամանակ ծնողների կողմից ամենահաճախ տրվող հարցը հնչում է այսպես՝ ինչու՞ է երեխաս իրեն վատ պահում ինձ հետ։ Մանկապարտեզում նա իրեն լավ է դրսևորում։ Մանկավարժները դժգոհություն չունեն նրա վարքից: Դայակն ասում է. «Իմ ու երեխայի շփման ժամանակ ոչ մի խնդիր չի առաջանում»։ Եվ միայն մոր (հիմնականում մայրերի հետ է պատահում) հետ է երեխան իրեն վատ դրսևորում։

Երեխայի վախն ու տագնապը մեղմելու համար առաջին հերթին մենք պետք է աշխատենք մեր սեփական վախերի ու տագնապների վրա: Եթե մայրը կամ հայրը վախեր ունեցող,  տագնապային, անվստահ ծնողներ են, ապա երեխան անպայման տագնապային կլինի: Երեխան չի վախենում, երբ տեսնում է իր կողքին ինքնավստահ և համարձակ ծնողներ:
Որևէ բան ասելով կամ բացատրելով` հնարավոր չէ մեղմել երեխայի վախն ու տագնապը, եթե ասողն ինքը չի հավատում իր խոսքերին:

Հարցերին պատասխանում է  Շենգավիթ բժշկական կենտրոնի նորածինների ինտենսիվ թերապիայի բաժանմունքի նեոնատոլոգ Լուսինե Գրիգորյանը:

Ինչի՞ց է առաջանում լոշտակությունը 

Լոշտակության առաջացման երկու տարբերակ կա`

1        ֆունկցիոնալ լոշտակություն, որն առաջանում է մկանի ոչ ճիշտ կպման հետևանքով:

2        բնածին, ներարգանդային կյանքում ձևավորվող լոշտակություն, երբ աճառի երկու թմբիկները չեն զարգանում, ինչի հետևանքով ականջի որոշ մասերը խախտված են լինում և փռված տեսք են ունենում ու ավելի մեծ են երևում: 

Ինչպե՞ս է շտկվում 

Շտկումը կատարվում է հիմնականում վիրահատական միջամտությամբ: Օտոպլաստիկայի (ականջների պլաստիկա) ժամանակ, եթե հնարավոր է, մկանն է կտրվում և ճիշտ տեղից ամրացվում: Այդպես ականջի չափսը փոքրանում է և մոտեցվում գլխին: 

Ո՞ր տարիքից է կարելի վիրահատական միջամտություն 

Վիրահատական միջամտություն կատարվում է 6 տարեկանից, երբ աճառն ամբողջովին ձևավորված է լինում և հնարավոր է կատարել օտոպլաստիկա: Ռիսկային տարիք է այն առումով, որ երեխան սկսում է դպրոց գնալ և հոգեբանական խնդիրներ կարող են առաջանալ, ուստի այդ տարիքում վիրահատելը ճիշտ է: 

Որքանո՞վ է հավանական հետվիրահատական բարդությունների առաջացումը  

Օտոպլաստիկան համարվում է թեթև վիրահատություն, որի դեպքում բարդություններ քիչ են հանդիպում: Հնարավոր է լինի վերքային մակերեսի բորբոքվածություն, որը ևս հազվադեպ է հանդիպում: