Ներկայացնում է «Շենգավիթ» ԲԿ-ի նորածնային ինտենսիվ թերապիայի բաժանմունքի ավագ մասնագետ Արթուր Ջանազյանը:

Նյութի առաջին մասը կարող եք կարդալ այստեղ։

Փոքրիկը մեծացել է, ժամանակն է նրան տանել մանկապարտեզ: Հարց է առաջանում՝ ո՞ր տարիքում երեխային հանձնել դաստիարակների խնամքին: Ծնողներն անհանգստանում են՝ ինչպե՞ս երեխան կհաղթահարի իր կյանքի առաջին լուրջ փոփոխությունը, չի՞ սկսի, արդյոք, հաճախ հիվանդանալ: Ամեն օր երեխան տուն չի՞ գա՝ ասելով, որ իրեն նեղացրել են դաստիարակը, դայակը կամ հասակակիցները: Երիտասարդ մայրիկներն ու հայրիկները այս հարցերի պատասխանները փորձում են ստանալ արդեն փորձ ունեցող իրենց ծանոթներից։

Հարցերին պատասխանում է N:16 պոլիկլինիկայի մանկաբույժ Գոհար Քյարունցը։

Որո՞նք են փոքրերի մոտ ճիճվակրության պատճառները։

Երեխայի զարգացման ընթացքում տարիքային ճգնաժամներն անխուսափելի են։ Ճգնաժամը շրջադարձային կետ է, երբ երեխան անցում է կատարում դեպի նոր փուլ։ Ընդունված է համարել, որ նրա կյանքում առաջին ճգնաժամը լինում է մոտ մեկ տարեկանում, այնուհետև՝ 3, 6-7 և 12-14 տարեկաններում։ Շատ դեպքերում ծնողները չեն կողմնորոշվում, թե ինչպես ճիշտ վարվեն, որ երեխան հեշտ և անհետևանք հաղթահարի ճգնաժամը։

Հաճախ է պատահում, երբ երեխան դպրոցից տուն է գալիս օրագրում ուսուցչի գրավոր դիտողությամբ՝ «Դասին պատրաստ չէ, դասը չի պատասխանում»։ Բայց արի ու տես, տանը երեխան ակտիվորեն պատասխանում է ծնողների տված հարցերին, կատարում է հանձնարարությունները, իսկ դպրոցում չի սիրում խոսել, պատասխանել հարցերին, կատարել առաջադրանքները։ Ո՞րն է երեխայի նման վարքի պատճառը և ի՞նչ կարող են անել ծնողները նման պարագայում։ Այս թեմայի շուրջ «Իմ փոքրիկը» զրուցել է հոգեբան Անի Ապիտոնյանի հետ։