Տես նաև նյութի 1-ին մասը`
Փոքրիկը չի ուզում գնալ մանկապարտեզ. պատճառները և լուծումները /մաս 1-ին/
Ոչ սիրելի դաստիարակ
Սա բավականին լուրջ խնդիր է և ցանկալի է այս հարցը լուծել մինչ մանկապարտեզ ընդունվելը: Իզուր չէ, որ հոգեբանները խորհուրդ են տալիս մինչ ընդունվելը ուշադրություն դարձնել ոչ միայի ղեկավարին, այլ նաև խաղալիքների ընտրությանը և ամանկարևորը` դաստիարակին: Երբեմն պատահում է այնպես, որ մի դաստիարակի երեխաները միանգամից մերվում են, իսկ մյուսին տեսնել անգամ չեն ուզում:
Ելք
Սկզբից փորձեք հասկանալ, թե ինչու նա չի սիրում դաստիարակին: Դա անելը այդքան էլ հեշտ չէ, քանի որ ոչ միշտ փոքր երեխան կարող է պատմել իր տպավորությունների և մտահոգությունների մասին: Այստեղ Ձեզ օգնության կգան հատուկ խաղերը:
Երեկոյան հանգիստ միջավայրում նրա հետ խաղացեք «մանկապարտեզ» փոքր մարդուկ խաղալիքներով: Այս ժամանակ Դուք Ձեզ համար բազմաթիվ նոր բաներ կհայտնաբերեք: Թող փոքրիկը ինքը ընտրի իր դերը` հենց ինքը, իր դասարանցին կամ հենց դաստիարակը:
Երբ արդեն դուք ձեզ համար պարզեք պարճառը, փորձեք դա քննարկել դաստիարակի հետ: Եթե դրանից հետո էլ ոչ մի դրական փոփոխություն չլինի (դաստիարակը կոպիտ է վարվում փոքրիկի հետ, չի լսում նրան, թույլ է տալիս այլ երեխաների նեղացնեն և բարկացնեն Ձեր փոքրիկին) , ապա իրավավիճակը, ցավոք, պատնեշային է: Ստիպված պետք է մտածեք խմբի կամ մանկապարտեզի փոփոխման մասին: Այս պարագայում ավելի նախընտրելի է փոխել մանկապարտեզը, քան խումբը:
Օտար բոլորի մեջ
Պատահում է այնպես, որ փոքրիկը ինչ-ինչ պատճառներով չի մերվում մանկական կոլեկտիվի մեջ, շարունակում է առանձին պահել իրեն: Դա կարող է լինել ինդիվիդուալ յուրահատկություն` պարզապես ամեն փոքրիկ ունի տարբեր պահանջմունքներ: Մեկին հարկավոր է շատ շփում, մինչդեռ մյուսին բավական է միայն «գործնական կապ»-ը: Եթե Ձեր փոքրիկը մի տարի շարունակ չի կարողանում մերվել և պահում է իրեն «ապակե պատի հետևում», միայն հետևում է այլ հասակակիցների կյանքին, հարկավոր է դիմել հոգեբանի: Դա կարող է խոսել փոքրիկի օտիստիկ բնավորության յուրահատկության մասին:
Ելք
Եթե փոքրիկը դժվար է մերվում հասակակիցների հետ, հարկավոր է գործը վերցնել Ձեր ձեռքը: Փորձեք աստիճանաբար նրա շրջապատը մեծացնել (ինչպես Ձեր, այնպես էլ Ձեր փոքրիկի): Հետևեք, թե համախմբեցիներից ում է նա հավանություն տալիս և փորձեք մտերմանալ նրա ծնողների հետ: Հաճախ նրանց հյուր կանչեք Ձեր տուն: Հնարավոր է, սկզբնական շրջանում, Դուք նույնպես ստիպված ակտիվորեն մասնակցեք նրանց խաղերին, որպիսի Ձեր «գժուկը» ինքն աստիճանաբար տարվի դրանով:
Եվս մի կարևոր պահ` սովորեցրեք երեխային, որ նա միայն մայրիկի հետ չէ, որ իրեն կարող է հարմարավետ և հետաքրքիր լինել: Խնդրեք տատիկից և հայրիկից Ձեր բացակայության ընթացքում գրավիչ խաղեր խաղալ նրա հետ: Վատ տարբերակ չէ վաղ տարիքի զարգացման ստուդիաները, որտեղ փոքրիկները միշտ մխրճվում եմ մանական կոլեկտիվի մեջ և դրանով հանդերձ չեն կորցնում կապը մայրիկի հետ: Ուշադրություն դարձրեք նրան, թե ինչքան ուրախ են միասին խաղում նրանք և թե ինչքան առողջ է նրանց միջավայրը:
Ի՞նչ հարկավոր չէ անել
- Տրվել տարհամոզումներին և սադրանքներին: Եթե Դուք հաշվի չեք առնում փոքրիկի հառաչանքները և բողոքները, ամեն պարագայում նրան հասցրել եք մանկապարտեզ դռների մոտ, և վերջին պահին Ձեր ծնողական սիրտը չի դիմանում, և նրա հետ միասին հետ եք դառնում, ապա դա շատ վտանգավոր ուղի է: Փոքրիկը կհասկանա, որ լացելով և գոռալով նա կարող է հասնել իր ուզածին և հաջորդ անգամ նա ավելի կբարձրացնի ձայնը և ինտենսիվ լացը:
- Օր ու մեջ տանել մանկապարտեզ կամ շաբաթը մեկ անգամ: Որպեսզի մանկապարտեզը դառնա կյանքի անխուսապելի մաս, հարկավոր է ամեն օր նա այնտեղ լինի, բնականաբար չհաշված հանգստյան օրերը: Ավելի լավ է սկզբնական շրջանում նրան պարզապես ավելի շուտ վերցնել մանկապարտեզից: Ոչ մի վտանգավոր բան չկա , եթե դա տևի շաբաթ կամ անգամ ամիս: Եվ միայն նոր միջավայրին ընտելանալուց հետո փորձեք վերցնել նրան կեսօրվա քնից հետո:
- Ինքներդ վախենաք նրա հետ բաժանումից: Փոքրիկները շատ զգայուն են: Նրանք ենթագիտակցական մակարդակում վերցնում են Ձեր էմոցիաները և անհանգստությունները: Հոգին տանջող տեսարանները հանդերձարանում բացարձակ լավ սկիզբ չեն Ձեր փոքրիկի համար: Բաց թողեք նրան այն համոզմամաբ, որ ամեն ինչ լավ է լինելու:
Նյութն ըստ Medportal.ru կայքի