«Անհաղթ աքլորը». Հովհաննես Թումանյան
Լինում է, չի լինում, մի աքլոր է լինում։
Լինում է, չի լինում, մի աքլոր է լինում։
Կար չկար մի կապիկ կար, աշխույժ ու ժիր, ինչպես բոլոր կապիկները։
Շատ տարիներ առաջ, երբ երկնքին կարելի էր հասնել ամենաբարձր ծառի կատարին կանգնելով, երկրի վրա ծիածան գոյություն չուներ։
Մի խեղճ այրի էր ապրում իր մինուճար որդու հետ։ Տղան շատ լավ ջութակ էր նվագում, բայց, աղքատությունից ստիպված՝ հարուստ պանի մոտ խոզարած էր դարձել։
Բամբուկենիների մեջ ապրում էր պանդաների ընտանիքը՝ հայր պանդան, մայր պանդան և դուստր պանդան։ Երբեմն փոքրիկ պանդան ձանձրանում էր և շատ էր ուզում ընկերներ ունենալ։
Կար-չկար, մի շատախոս կոշիկ կար։ Աջ ու ձախ նա անընդհատ պատմում էր այն ճանապարհների մասին, որտեղով անցնում էր։