Մի զինվոր քսանհինգ տարի ծառայեց թագավորական զորքում, բայց թագավորի երեսը չտեսավ: Ծառայությունից վերադարձավ տուն, ու որ թագավորից հարցնում էին, չէր իմանում ինչ ասի: Դե ծանոթ-բաերկամներն էլ սկսեցին նախատել:

Լինում է, չի լինում մի զարմանալի երաժիշտ է լինում։ Մի օր մենակ գնում է անտառի միջով ու միտք անում հազար ու մի բաների մասին, իսկ երբ ձանձրանում է մտածելուց, ասում է.

 — Անտառում ժամանակը դանդաղ է անցնում, պետք է մի լավ ընկեր գտնել։

Մի անգամ մուկն ու կատուն ծանոթանում են: Կատուն այնքան է խոսում իր ընկերասիրության ու հավատարմության մասին, որ մուկը համաձայնում է ապրել նրա հետ մի տան մեջ, միասին վարել տնտեսությունը։

Աղվեսն ու Կռունկը  ընկերացան: Կռունկը բույն  շինեց, ձու ածեց, թուխս նստեց, ձագ հանեց: Աղվեսն էլ ձագեր ունեցավ, մայր դարձավ: 

Մի օր Կռունկը դուրս գնաց  ձագերի համար կերակուր բերելու, տնապահ Աղվեսը բռնեց Կռունկի ձագերից մեկին, վիզը ոլորեց, անուշ արեց: Տուն եկավ Կռունկը և ի՞նչ տեսնի... Աղվեսը լալիս է, իրեն  քրքրում ու  ասում.

Մի անգամ մուկը, թռչնակն ու երշիկը որոշում են միասին ապրել։ Միասին տնտեսություն են ստեղծում ու երկար ժամանակ ապրում են հաշտ ու խաղաղ, լի ու ապահով։ Օր-օրի նրանք հարստանում են։ 

Թռչնակը ամեն օր գնում է անտառից փայտ բերում։ Մուկը ջուր է կրում, կրակ վառում, սեղան պատրաստում, իսկ երշիկը ճաշ է եփում։

Մի անգամ Գյուլնազ տատին շրջապատեցին իր թոռները և ստիպեցին, որ տատը թռչնակներ շինի նրանց:

Տատն էլ վեր առավ փոքրիկներից մեկին, դրավ ծնկան վրա, երկու ձեռքից բռնեց և վեր ու վար թափ տալով երգեց.