Լինում է, չի լինում մի ծիտ: 

Մի անգամ էս ծտի ոտը փուշ է մտնում: Դես է թռչում, դեն է թռչում, տեսնում է՝ մի պառավ փետի է ման գալի, թոնիր վառի, հաց թխի: Ասում է՝ 

-Նանի ջան, նանի, ոտիս փուշը հանի, թոնիրդ վառի, ես էլ գնամ քուջուջ անեմ, գլուխս պահեմ: 

Պառավը փուշը հանում է, թոնիրը վառում: 

Նա այնքա՜ն փոքր էր, այնքա՜ն փոքր, որ մոր կողքին գրեթե չէր երևում… Երերալով հազիվ քայլում էր ծուռ թաթերն այս ու այն կողմ գցելով, ուզում էր վազել, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասնել մորը: Իսկ մայր արջն ասես մոռացել էր իր քոթոթի մասին ու չէր դանդաղեցնում քայլերը:

 Աղվեսը տանձուտում մի տոպրակ է գտնում: Դա հասարակ տոպրակ չէր, ինչքան էլ նայեիր՝ սովորական աչքով չէր երևում, անտեսանելի էր: Երևի կախարդ պառավն էր կորցրել՝ տանձ հավաքելիս: Աղվեսը շատ պատահական է գտնում այդ տոպրակը. վազելիս ոտքը ընկնում է տոպրակի մեջ ու երկար ժամանակ չի կարողանում հասկանալ, թե դա ինչ է: Երբ գլխի է ընկնում, որ անտեսանելի տոպրակ է, շատ է ուրախանում:

Մի անգամ երեք երեխա ճանապարհին խաղալով գնում էին:  Ճանապարհի եզրերին տանձի ու խնձորի ծառեր կային՝ մրգերով ծանրաբեռնված: Երեխաները բարձրանում են ծառերը, տանձ ու  խնձոր քաղում, ուտում, գրպաններն ու ծոցերը լցնում, իջնելիս էլ ճյուղերը ջարդում, թափում  գետնին: Մեր ծառը չի, անտեր-անտիրական է՝ասում են ու վազելով շարունակում իրենց  ճանապարհը:

Արևիկը, Աստղիկն ու Լուսիկը քույրիկներ են: Նրանք երբ շատ փոքրիկ էին, ուրիշ անուններ ունեին: Ես մոռացել եմ այդ անունները: Իսկ թե ինչո՞ւ փոխվեցին նրանց անունները, հիմա կիմանաք: Մի անգամ քույրիկները գնացին անտառ՝ մորի հավաքելու: Թփերի տակից կարմիր ու համեղ մորի էին քաղում նրանք, շարում երկար ծղերի մեջ, մեկ էլ ամպերը կուտակվեցին, երկինքը որոտաց:

Անոթի Գայլը մտամոլոր պտտվում է անտառում, մեկ էլ տեսնում է` Նապաստակը քրտնքի մեջ կորած այնպես է փախչում, ասես աշխարհի վերջն է: