Im Poqrik
Մայրիկների հուսալի ընկեր
ՎԱԶԸ ԵՎ ՄՈՐԵՆԻՆ
Գարնանը, երբ վազը որթակոտոր էր եղել և արտասվում էր, եկան բոլոր տունկերը նրան մխիթարելու, նրանց հետ եկավ նաև մորենին։ — Մի լար,— ասում են,— դարձյալ զավակներ կծնես: Եվ նա պատասխանում է. — Կծնեմ, և դարձյալ կկոտորեն, և դա ի՞նչ մխիթարություն է։ Մխիթարանքն այն է, որ իմ կենդանի մնացած որդիները պտուղ կտան և մարդկանց ուրախության պատճառ կդառնան։ Եվ սրանով էր վազը մխիթարում իրեն: Իսկ մորենին ասում է, — Եկա քեզ մխիթարելու, որ ինձանով սրբես աչքերդ։
Արծիվը ծառին նստած հանգստանում էր և ոչինչ չէր անում:
Ծովի գորտերը, խորհուրդ անելով, ասացին.
ԽՈՀԵՄ ՄԱՐԴԸ ԵՎ ԾԱՌԵՐԸ
Մի խոհեմ մարդ հարցրեց ծառերին. — Ի՞նչն է պատճառը, որ ինչքան բարձրանում եք, այնքան խորն եք արմատներ գցում։ Եվ նրանք պատասխանում են. — Խոհեմ լինելով, ինչպե՞ս չգիտես, որ մենք չենք կարող այսքան ճյուղեր կրել և ընդդիմանալ հողմերի ճնշմանը, եթե խոր և բազմաճյուղ արմատներ չունենանք։ Տեսնում ես մեր եղբայր հաճարի և փիճի ծառերը, որ, թեև շատ ճյուղեր չունեն, չեն կարողանում դիմադրել, որովհետև չունեն նաև խոր արմատներ։
Մի մարդ կար, որ երեք ընկերներ ուներ: Նա երկուսին շատ էր սիրում, իսկ երրորդի հանդեպ անտարբեր էր, հակառակ նրան, որ երրորդ ընկերը ավելի էր կապված իրեն:
Գյուղացին ու իր որդիները
