Առակներ

Թավամազ մեղուն հյութով ծանրաբեռ

Փեթակի դռնից նոր էր մտել  դեռ,

-Եղբայրներ, նայեք բերածին սրա,

Երբ բոռը կտրեց առաջը նրա.

Երկու կաթ նեկտար հազիվ է բերել,

Այս ծույլ անբանին ի՞նչ սրտով ներել:

Թուք ու նախատինք այս պորտաբույծին,

Իր հետ բերածին…

Տիեզերքների լույսին անհաղորդ,

Ջրհորում ծնված երգում էր մի Գորտ.

«Արար աշխարհում

Մի լավ տեղ գիտեմ,

Ես չեմ վարանում

Անվանել եդեմ…

Խոնավ քամին ծովից պոկված,

Պարիսպ տեսավ իր դեմ-դիմաց,

Ասաց.- Գիտե՞ս, թե ես ո՞վ եմ,

Ես քեզանից էլ ուժով եմ,

Դե սպասիր մի հարվածով

Աշնան մի սև Ամպ

Սարը դարձրել թամբ,

Իրեն կարծելով ահեղ ձիավոր,

Գոռում էր մի օր,

Թե երկինք, գետին, ծով, ցամաք վկա,

Ամենաբարձրը հենց ինքն է, որ կա…

-Տեր իմ, ազատ թող ինձ դու այս կանաչ արտում,-

Մի օր սոված կովն այսպես ասաց մարդուն,-

Եկ հավատա դու իմ տված անկեղծ խոսքին,

Չեմ դիպչի ես արտուն նույնիսկ ոչ մի հասկի,

Բկից մաքուր եմ խիստ,

Գործիդ գնա հանգիստ…

Մեզանից շատ առաջ, որ սուտ չասեմ, վեց յոթ հարիր տարի առաջ, Ղրիմի կողմերում Սուրբ Խաչ անունով մի հայի քաղաք ա լինում: Էս քաղաքում մի ոսկերիչ ա ապրելիս լինում իրա ընտանիքովը: Գործը լավ ա գնում, ամա էնպես ա պատահում, որ իրեք տարի իրար վրա սովի տարի ա գալի, սա էլած-չելածը ծախում ա, վերջը հասնում էն տեղը, որ տնով-տեղով մնում են հացի կարոտ:

Սրանց ընտանիքի մեծ տղեն` Սամվելը, շատ խելոք ու աչքաբաց էրեխա է լինում, վանքի վարժարանումը կարդացած, վարդապետներից շատ բան սովորած, շատ բանի էլ իրա խելքովը հասած:

Ղրիմի Կաֆֆա քաղաքը մեծ եսիրաբազար ուներ: Ամեն կիրակի էս բազարում եսիր էին ծախում, եսիր էին առնում, սիրուն աղջիկներ Մսրա հարեմների համար, սիրուն տղերք մամլուկների համար, ուժով տղամարդիկ՝ սև աշխատանքի համար: