Սիրուն, անմեղ ի՛մ գառնուկ,

Բուրդդ սպիտակ ու փափուկ,

Դաշտ վազելով ու արոտ՝

Մորդ քաշում ես կարոտ․

Այբուբեն չէ սա,

Բերդ է անմատույց,

Գանձ է աննվաճ:

Մայրի՛կ, դու չես ծերացել,

Այլ թոռներդ են շատացել։

Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,

Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.

- Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,

Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։

Ես լսեցի մի անուշ ձայն,

Իմ ծերացած մոր մոտ էր,

Փայլեց նշույլ ուրախության,

Բայց, ափսո՜ս, որ երազ էր։

Մայրս նման մի ծաղկի՝

Անուշ բույր ու տեսք ունի,

Նրա փխրուն սրտի մեջ

Ոչ մի ցողուն փուշ չունի։