Փոս ենք փորում,
Ծառ ենք տնկում
Ուրախ երգով ու կանչով,
Որ մեծանա
Ու ճյուղեր տա,
Ծածկվի սիրուն կանաչով։

Ատամ, ատամ,

Իմ կաթնատամ,

Գնա՜ս բարով

Հարյուր տարով…

Իսկ դու արի՛,

Գալդ բարի՜,

Իմ նո՛ր ատամ.

Տատիկն ասաց, թե անձրևից

Բոյ է քաշում ծիլը հողից:

Մեծանում է ամեն մի բան,

Նույնիսկ կաղնին հսկայական:

Արթնացե՜լ եմ, արթնացե՜լ,

Անուշիկ եմ ես դարձել,  

Պուպուշիկն եմ մայրիկի,

Ուզում եմ՝ նա ինձ գրկի։

Փոքրիկ տղան մի վարդ տեսավ,

Տեսավ մի վարդ դաշտի միջին.

Վարդը տեսավ, ուրախացավ,

Մոտիկ վազեց սիրուն վարդին.

Սիրուն վարդին, կարմիր վարդին,

Կարմիր վարդը դաշտի միջին։

Արի՛, ի՛մ սոխակ, թո՛ղ պարտեզ մերին,

Տաղերով քուն բե՛ր տղիս աչերին.

Բայց նա լալիս է․ դու, սոխակ, մի՛ գալ,

Իմ որդին չուզե տիրացու դառնալ։