Երկու եղբայր  չարաճճի

Եվ նույնքան էլ քաջ ու բարի

Առանց րոպե իսկ դադարի

Մտնում են բակ, հետո այգի:

Թե ձմռանը,թե ամռանը

Նա ունի կանաչ ճյուղեր,

Հրաշքի է նման տանը`

Տոն է իր հետ նա բերել:

Ճյուղերից կախ արջ ու ոզնի,

Արևներ ու աստղիկներ,

Թե որ սիրտդ միրգ էլ ուզի,

Կամ թե կոնֆետ`քաղիր,կեր:

Տոնի ծառ է նա իսկական,

Տարեմուտ է ,Նոր Տարի,

Հեքիաթի է նման այնքան

Խնդությունը   շուրջպարի:

Որդիս, քեզ ի՞նչ կտակեմ, ի՞նչ կտակեմ, իմ բալիկ,
Որ ինձ հիշես վշտի մեջ, թե խինդի մեջ քո գալիք.
Գանձեր չունեմ, բայց գանձն ի՞նչ, գանձը լույսն էր աչքերիս,
Դու ես միակ իմ գանձը, դու ես գանձը գանձերիս:

Չարաճճի այծիկը

Մեր հարևան գյուղացին

Շատ էր սիրում իր այծին,

Հաց ու շաքար էր տալիս,

Այծիկը պար էր գալիս:

Բայց մի օր էլ էդ այծը

Ես ապրում էի մի փոքրիկ տան մեջ
Առատ ու անփույթ,
Աշխարհքն ինձ համար կըլոր էր անվերջ,
Կեղևը կապույտ։

Նըրանից հետո աչքըս բաց արի
Մի փոքրիկ բընում,
Տեսա՝ աշխարհքը հարդից է շինած,