Տոտիկները իմ փոքրիկ,

Մեր գյուղի տան մեծ այգում

Մի մեծ կովիկ է ապրում:

Հենց արեւը երկնքում

Իր շողերն է տարածում,

Նա խոր քնից արթնանում,

Հորանջում է ու կանգնում,

Դեպի դաշտերն է շտապում:

Կթռնեմ օդ,

Կախարդի մոտ,

Կասեմ` կախարդ,

Ինձ դարձրու զարդ,

Որ ամեն մարդ,

Երբ ինձ տեսնի`

Դառնա զվարթ:

Լուսինն ապշի,

Անի` հա~փչի:

Ու ես ժպտամ

Անցնում էի արտից արտ,

Հանկարծ տեսա մի կարճ մարդ,

Երկար քթին` ծակ ձեռնոց,

Ծուռ ծոծրակին` զույգ ակնոց,

Մերկ ոտքերին լայն գլխարկ,

Իսկ մեծ փոքրին` հացի պարկ:

Թախտին պառկած

Մի հին կարպետ

Հեքիաթներ է

Լսում մեզ հետ:

Ասա, վարպետ,

Ոնց են հյուսել

Այսքան ամուր,