Անցնում էի արտից արտ,

Հանկարծ տեսա մի կարճ մարդ,

Երկար քթին` ծակ ձեռնոց,

Ծուռ ծոծրակին` զույգ ակնոց,

Մերկ ոտքերին լայն գլխարկ,

Իսկ մեծ փոքրին` հացի պարկ:

Թախտին պառկած

Մի հին կարպետ

Հեքիաթներ է

Լսում մեզ հետ:

Ասա, վարպետ,

Ոնց են հյուսել

Այսքան ամուր,

Բարի ամպիկ, ճախրող ամպիկ,

Ուր ես այդպես դու շտապում,

Երկնի ծովում դու լողալով,

Դեպի ուր ես սլանում:

Քամին է քեզ քշում-տանում,

Թե ինքդ ես հեռանում,

Բարի ամպիկ, մի քիչ սպասի

Խնդրանք ունեմ քեզ բարի:

Կթռնեմ օդ,

Կախարդի մոտ,

Կասեմ` կախարդ,

Ինձ դարձրու զարդ,

Որ ամեն մարդ,

Երբ ինձ տեսնի`

Դառնա զվարթ:

Լուսինն ապշի,

Անի` հա~փչի:

Ու ես ժպտամ

Ես զատիկն եմ, ես զատիկն եմ,
Մեր պարտեզի մի հատիկն եմ:

Մեջքիս ունեմ սև-սև պուտեր,
Ունեմ մանրիկ, սիրուն տոտեր:

Ման եմ գալիս ծաղկեծաղիկ,
Ծծում նեկտար, խմում շաղիկ:

Ամբողջ օրը թևին տալիս,

Աշնան քամին բարձրացավ,

Մեր քաղաքով անց կացավ,

Շտապ թերթեց գիրքը բաց`

Պատուհանի գիրկն ընկած: