Անցնում էի արտից արտ,
Հանկարծ տեսա մի կարճ մարդ,
Երկար քթին` ծակ ձեռնոց,
Ծուռ ծոծրակին` զույգ ակնոց,
Մերկ ոտքերին լայն գլխարկ,
Իսկ մեծ փոքրին` հացի պարկ:
Անցնում էի արտից արտ,
Հանկարծ տեսա մի կարճ մարդ,
Երկար քթին` ծակ ձեռնոց,
Ծուռ ծոծրակին` զույգ ակնոց,
Մերկ ոտքերին լայն գլխարկ,
Իսկ մեծ փոքրին` հացի պարկ:
Թախտին պառկած
Մի հին կարպետ
Հեքիաթներ է
Լսում մեզ հետ:
Ասա, վարպետ,
Ոնց են հյուսել
Այսքան ամուր,
Բարի ամպիկ, ճախրող ամպիկ,
Ուր ես այդպես դու շտապում,
Երկնի ծովում դու լողալով,
Դեպի ուր ես սլանում:
Քամին է քեզ քշում-տանում,
Թե ինքդ ես հեռանում,
Բարի ամպիկ, մի քիչ սպասի
Խնդրանք ունեմ քեզ բարի:
Կթռնեմ օդ,
Կախարդի մոտ,
Կասեմ` կախարդ,
Ինձ դարձրու զարդ,
Որ ամեն մարդ,
Երբ ինձ տեսնի`
Դառնա զվարթ:
Լուսինն ապշի,
Անի` հա~փչի:
Ու ես ժպտամ
Աշնան քամին բարձրացավ,
Մեր քաղաքով անց կացավ,
Շտապ թերթեց գիրքը բաց`
Պատուհանի գիրկն ընկած: