Լինում է, չի լինում մի կնիկ։ Էս կնիկը մի աղջիկ է ունենում՝ անունը Հուռի։ Մի ծույլ, անշնորհք աղջիկ։ Օրը մինչև իրիկուն պարապ-սարապ նստած։ 

Լինում է, չի լինում մի ծիտ: 

Մի անգամ էս ծտի ոտը փուշ է մտնում: Դես է թռչում, դեն է թռչում, տեսնում է՝ մի պառավ փետի է ման գալի, թոնիր վառի, հաց թխի: Ասում է՝ 

-Նանի ջան, նանի, ոտիս փուշը հանի, թոնիրդ վառի, ես էլ գնամ քուջուջ անեմ, գլուխս պահեմ: 

Պառավը փուշը հանում է, թոնիրը վառում: 

Նա այնքա՜ն փոքր էր, այնքա՜ն փոքր, որ մոր կողքին գրեթե չէր երևում… Երերալով հազիվ քայլում էր ծուռ թաթերն այս ու այն կողմ գցելով, ուզում էր վազել, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասնել մորը: Իսկ մայր արջն ասես մոռացել էր իր քոթոթի մասին ու չէր դանդաղեցնում քայլերը:

Մի հարուստ մարդու կին հիվանդանում է։ Տեսնում է մահը մոտենում է,  կանչում է իր մինուճար աղջկան, ասում է.

— Զավա՛կս, եղի՛ր լավն ու բարի, էն ժամանակ աստված միշտ քեզ կլսի, ես էլ երկնքից մտիկ կանեմ քեզ ու անբաժան քեզ հետ կլինեմ

Ասում է ու արևը ապրողներին բաշխում, մեռնում։ Աղջիկն ամեն օր գնում է մոր գերեզմանի վրա լաց լինում և մնում է միշտ լավն ու բարի։

Մի անգամ երեք երեխա ճանապարհին խաղալով գնում էին:  Ճանապարհի եզրերին տանձի ու խնձորի ծառեր կային՝ մրգերով ծանրաբեռնված: Երեխաները բարձրանում են ծառերը, տանձ ու  խնձոր քաղում, ուտում, գրպաններն ու ծոցերը լցնում, իջնելիս էլ ճյուղերը ջարդում, թափում  գետնին: Մեր ծառը չի, անտեր-անտիրական է՝ասում են ու վազելով շարունակում իրենց  ճանապարհը:

Արևիկը, Աստղիկն ու Լուսիկը քույրիկներ են: Նրանք երբ շատ փոքրիկ էին, ուրիշ անուններ ունեին: Ես մոռացել եմ այդ անունները: Իսկ թե ինչո՞ւ փոխվեցին նրանց անունները, հիմա կիմանաք: Մի անգամ քույրիկները գնացին անտառ՝ մորի հավաքելու: Թփերի տակից կարմիր ու համեղ մորի էին քաղում նրանք, շարում երկար ծղերի մեջ, մեկ էլ ամպերը կուտակվեցին, երկինքը որոտաց: