Թիթեռն ու թրթուրը
Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,
Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:
Քեզ սազում է խոնավ հողը,
Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:
Պատասխանեց թրթուրն այսպես.
-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,
Պղինձը
Կար աշխարհում մի պղինձ,
Չուներ վրան ոչ մի բիծ:
Նախանձ մարդիկ քար գցին
Այն գեղեցիկ պղնձին:
Թեև չզգաց ոչ մի ցավ,
Բայց ձենն աշխարհն իմացավ:
Կացինը
Չափն անցել էր գիժ կացինը,
Չէր հարցնում ծառն ու ծիլը.
-Ջարդեց, ախպեր, սա մեր ցեղը,
Պետք է պատժել տեղնուտեղը,-
Գանգատվեցին ծառն ու ծիլը,
Մեջտեղ բերին գիժ կացինը:
-Մի գանգատվեք,- ասաց գորտը,-
Ձեզանից է կացնի կոթը:
Հենրիկ Սևան