Կախվել է ժայռը անդունդի վրա

Եվ դարեր այդպես կախված է մնում,

Ջրերի մեջ են ոտքերը նրա,

Իսկ գլխին հոգնած ամպերն են քնում:

Սու՜ս, քնած է բալիկս անուշ

Անուշ գրկում մայրիկիս,

Ու հոսում է մուշ-մուշ, անուշ

Քնքուշ քունը բալիկիս:

Այնպես մաքուր են,

Կյանքի աղբյուր են

Մորս ձեռքերը:

Քնքշանք ու բույր են

Եվ հաց ու ջուր են

Մորս ձեռքերը:

Մեր լավաշ հացը մեր պարզությունն է,
Որ բաց ենք անում ամենքի առաջ,
Մեր լավաշ հացը մեր պատմությունն է,
Կրակի բոցում թրծված ու հառնած:

Դու, Արագա՛ծ, ալմաստ վահան

Կայծակեղեն թրերի,

Գագաթներդ՝ բյուրեղ վրան

Թափառական ամպերի։

Երբ չի մնում ելք ու ճար,
Խենթերն են գտնում հնար,
Այսպես ծագեց, արեգակեց
Սարդարապատի մարտը մեծ: