Տատիկն ասաց, թե անձրևից

Բոյ է քաշում ծիլը հողից:

Մեծանում է ամեն մի բան,

Նույնիսկ կաղնին հսկայական:

Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա

Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,

Անրջային, թեթևասահ

Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։

Պարտեզ ունեմ մրգաշատ,

Նուռ կա, ծիրան ու փշատ,

Դեղձ կա, խնձոր ու խաղող,

Տանձ, սերկևիլ ոսկեկող: 

Թե ամառը ինձ հյուր գաս,

Կուտես բալ, թութ ու կեռաս:

Թե աշնանը մրգածոր,

Սերկևիլ, նուռ ու սալոր: 

Մրգի բույր կա ամեն տեղ,

Համո՜վ, քա՜ղցր ու հյութե՜ղ:

Պարտեզ չէ, այլ՝ այգեստան,

Անունը՝ Հայք-Հայաստան: 

Հենրիկ Բաբաջանյան

Արի՛, ի՛մ սոխակ, թո՛ղ պարտեզ մերին,

Տաղերով քուն բե՛ր տղիս աչերին.

Բայց նա լալիս է․ դու, սոխակ, մի՛ գալ,

Իմ որդին չուզե տիրացու դառնալ։

Լինում է մի սար,
Էն սարում մի ծառ,
Էն ծառում փըչակ,
Փըչակում մի բուն,

Ծիծեռնակը բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում: