Ի՞նչ կըլինի, ասա՛, գրիչ,
Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։
Ինչո՞ւ իմ մեծ քրոջ ձեռքին
Գրում ես միշտ վարժ ու կարգին,

Իսկ իմ ձեռքին խազմըզում ես
Սև ագռավի ճանկերի պես։

Կարդա’, ա’յ իմ խելոք մանուկ,
Կարդա’, գրի’ր տարին բոլոր,
Կարդացողի խելքն է կտրուկ,
Միտքը պայծառ ու լուսավոր:

Գիրք կարդալով’ դու գրքերում

Որդիս, քեզ ի՞նչ կտակեմ, ի՞նչ կտակեմ, իմ բալիկ,
Որ ինձ հիշես վշտի մեջ, թե խինդի մեջ քո գալիք.
Գանձեր չունեմ, բայց գանձն ի՞նչ, գանձը լույսն էր աչքերիս,
Դու ես միակ իմ գանձը, դու ես գանձը գանձերիս:

Ա՜խ, է՜սպես էլ գիժ ամիս.
Մարդու հանգիստ չի տալիս։
Էսօր ուրախ օր կանի,
Վաղը անձրև ու քամի.

Առավոտը պայծառ օդ,

Կեսօրը մութ ու ամպոտ։

Երկու եղբայր  չարաճճի

Եվ նույնքան էլ քաջ ու բարի

Առանց րոպե իսկ դադարի

Մտնում են բակ, հետո այգի:

Թե ձմռանը,թե ամռանը

Նա ունի կանաչ ճյուղեր,

Հրաշքի է նման տանը`

Տոն է իր հետ նա բերել:

Ճյուղերից կախ արջ ու ոզնի,

Արևներ ու աստղիկներ,

Թե որ սիրտդ միրգ էլ ուզի,

Կամ թե կոնֆետ`քաղիր,կեր:

Տոնի ծառ է նա իսկական,

Տարեմուտ է ,Նոր Տարի,

Հեքիաթի է նման այնքան

Խնդությունը   շուրջպարի: