Մի աղվես բռնեց վագրը մի անգամ,

Աղվեսը ասաց.- Լսիր, բարեկամ,

Տեսնում եմ դու լավ ախորժակ ունես,

Միտքդ ուրիշ է, բայց սխալվում ես,

Աստված ինձ կարգեց գազանների տեր,

Իսկ դու փորձում ես հիմա ի՞նձ ուտել,

-Ոտքերս հաստ են, պոչս` կարճ,

Ինձ միք կոչի սարի արջ…

Մարմնով գուցե քիչ կոպիտ,

Սակայն ունեմ քնքուշ սիրտ,

Առուն վազեց կարկաչելով, 
Ձորը զարթնեց կանաչելով,
Արագիլներն վերադարձան -
Իրենց բույնը ճանաչելով:
Ա՜խ, ինչ սիրուն գարուն է, տե'ս,

Արագի՛լ, բարով եկար,
Հայ արագի՛լ, բարով եկար.
Դու մեզ գարնան նշան բերիր,
Մեր սրտերը ուրախ արիր։

Արագի՛լ, երբ գնացիր,

Ես ամպիկն եմ,

Ես ամպիկն եմ,

Արագաշարժ

Ու ճարպիկն եմ:

Զգո՜ւյշ խոսիր Հայաստանում.-

Այստեղ ամեն գագաթ ու ձոր,

Արձագա՜նք է տալիս հզոր

Եվ քո խոսքը հեռո՜ւ տանում...

Թե բարի են խոսքերը քո,

Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս,
Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս,-
Էլ հայրենիք ինչո՞ւ եկար,
Թե պիտ խոսես օտար լեզվով,

Ի՞նչ կըլինի, ասա՛, գրիչ,
Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։
Ինչո՞ւ իմ մեծ քրոջ ձեռքին
Գրում ես միշտ վարժ ու կարգին,

Իսկ իմ ձեռքին խազմըզում ես
Սև ագռավի ճանկերի պես։