Պապս հազար տարեկան է,

Նա բոլորին բարեկամն է:

Եվ մորուքը ճերմակ-ճերմակ

Ասես լինի ձյունե վերմակ:

Ծածկում է մեզ, ծածկում է ձեզ

Եվ տանիք է դառնում ասես:

Եվ բեղերը երկար-երկար

Ճամփորդ ոզնին շատ էր ուզում

Տեսնել առվակ ու գետ.

-Ի՞նչ կլինի, սիրուն բադիկ,

Ինձ էլ տանես քեզ հետ:

Մեջքին առած փոքրիկ ոզնուն

Բադն էր սահում գետով,

Մի անհամբեր, կարճամիտ մարդ

Ուներ-չուներ երկու թիզ արտ,

Մի բուռ բրինձ ցանեց արտում,

Ցանեց, փոցխեց ու գնաց տուն:

Այսպես հույսով մարդն ամեն օր

Արտ էր գնում ճամփով սովոր,

Բայց թվում էր էս խեղճ մարդուն,

Որ չի աճում բրինձն արտում:

Գնաց եկավ, վերջն էլ մի օր

Եղեգնուտում բույն հյուսեց, 
Ձու ածեց խլահավը, 
Աչքը բնից երբ թարթեց, 
Չտեսավ կկվի գալը: 
Չուներ թիվը ձվերի, 
Մոռացել էր թե հաշվեր, 
Երկուսը`երեք լինի, 
Կկվին ով պիտի պատժեր: 
Բնում ձվել էր թաքուն, 
Այդ կկու անամոթը, 
Հիմա որն էր նրա ձուն,

Սիրում եմ քեզ, կովի եղջյուր,

Ամուր ես դու և մի քիչ սուր,

Բայց շատ ափսոս, որ խեղճ կովին

Չես պաշտպանում բոլորովին:

Սիրում եմ քեզ, այծի եղջյուր,

Մի ծառ ունեմ,

Անուն չունի,

Վրան հազար

Պտուղ ունի:

Էլ սերկևիլ,

Էլ ձմերուկ,

Էլ դեղձ ու նուռ,

Էլ շատ պնդուկ:

Նաև դդում,

Նաև ընկույզ,

Էլ չեմ ասում`