Պապս հազար տարեկան է,
Նա բոլորին բարեկամն է:
Եվ մորուքը ճերմակ-ճերմակ
Ասես լինի ձյունե վերմակ:
Ծածկում է մեզ, ծածկում է ձեզ
Եվ տանիք է դառնում ասես:
Եվ բեղերը երկար-երկար
Պապս հազար տարեկան է,
Նա բոլորին բարեկամն է:
Եվ մորուքը ճերմակ-ճերմակ
Ասես լինի ձյունե վերմակ:
Ծածկում է մեզ, ծածկում է ձեզ
Եվ տանիք է դառնում ասես:
Եվ բեղերը երկար-երկար
Ճամփորդ ոզնին շատ էր ուզում
Տեսնել առվակ ու գետ.
-Ի՞նչ կլինի, սիրուն բադիկ,
Ինձ էլ տանես քեզ հետ:
Մեջքին առած փոքրիկ ոզնուն
Բադն էր սահում գետով,
Մի անհամբեր, կարճամիտ մարդ
Ուներ-չուներ երկու թիզ արտ,
Մի բուռ բրինձ ցանեց արտում,
Ցանեց, փոցխեց ու գնաց տուն:
Այսպես հույսով մարդն ամեն օր
Արտ էր գնում ճամփով սովոր,
Բայց թվում էր էս խեղճ մարդուն,
Որ չի աճում բրինձն արտում:
Գնաց եկավ, վերջն էլ մի օր
Եղեգնուտում բույն հյուսեց,
Ձու ածեց խլահավը,
Աչքը բնից երբ թարթեց,
Չտեսավ կկվի գալը:
Չուներ թիվը ձվերի,
Մոռացել էր թե հաշվեր,
Երկուսը`երեք լինի,
Կկվին ով պիտի պատժեր:
Բնում ձվել էր թաքուն,
Այդ կկու անամոթը,
Հիմա որն էր նրա ձուն,
Սիրում եմ քեզ, կովի եղջյուր,
Ամուր ես դու և մի քիչ սուր,
Բայց շատ ափսոս, որ խեղճ կովին
Չես պաշտպանում բոլորովին:
Սիրում եմ քեզ, այծի եղջյուր,
Մի ծառ ունեմ,
Անուն չունի,
Վրան հազար
Պտուղ ունի:
Էլ սերկևիլ,
Էլ ձմերուկ,
Էլ դեղձ ու նուռ,
Էլ շատ պնդուկ:
Նաև դդում,
Նաև ընկույզ,
Էլ չեմ ասում`