Կապիկը

Միշտ կանչել են մեր տուն-ձեր տուն՝ լավ տեղեր,

Ու շա՜տ լավ էլ վարձ է առել Կապիկը,

Որ պատ ներկի,

Որ ներկի դուռ,

Բայց ոչ անդուր,

Տարբեր բաներ՝ տարբեր գույնով,

Ոչ թե նույնը միշտ էլ նույնով:

Իսկ ներկարար մեր Կապիկը՝ անփույթը,

Ունեցել է միայն կարմիր-կապույտը,

Ու ներկել է ոչ այնքան մեր հատակը,

Որքան իր պոչի տակը,

Ոչ այնքան մեր պատերը,

Որքան հենց իր մատերը:

Եվ մի օր էլ, երբ մարդկանց

Հոգուն է նա հասցրել,

Բոլորը մեկ հավաքվել են ժողովի,

Էլ չեն թողել, որ ճղավի-բղավի,

Ոչ էլ ուզել կամ չուզել են հարցրել

Ու... կապիկ են դարձել:

Չե՞ք հավատում՝ գազանանոց գնացեք

Ու կտեսնեք, որ կապիկի պոչի տակ

Մինչև հիմա դեռ կարմիր է մնացել,

Իսկ մատների եղունգի տակ անփույթը

Մինչև հիմա չի լվացել կապույտը:

Պարույր Սևակ