Ոզնին և նապաստակը

Մեկ էլ մի թփի տակից նապաստակն է դուրս գալիս: Նա հենց այդ ժամանակ իր կաղամբի ցանքին էր նայում` տեսներ կաղամբը ոնց է մեծանում:

- Էհե՜յ, բարով,- գոչում է ոզնին, ով գործը սիրում է, նա է առաջինը իր ցանքերը գալիս:

 - Բա դու ինչ ես,- վրա է պրծնում նապաստակը, ծուռթաթի մեկը, հազիվ քարշ ես գալիս: Պապդ էլ է ծուռթաթ եղել, հերդ էլ, ողջ ազգուտակդ էլ, դու էլ իրենց ես քաշել: Ոզնին շատ է զարմանում իր բարի խոսքի դիմաց նապաստակից լսած անքաղաքավարի պատասխանից, հանգուցյալ հորն ու պապի հասցեին արված չար հիշոցներից և նապաստակին ասում է.

- Ուրեմն, դու ինձ վրա ծիծաղում ե՞ս: Դե լավ, կուզե՞ս դու և ես առաջկտրուկի տանք, տեսնենք ով ում կհաղթի:

Նապաստակը քրքջում է.

- Դո՞ւ: Առաջկտրուկի՞: Ինձ հե՞տ: Հա-հա-հա…

Բայց ոզնին հանգիստ պատասխանում է.

- Այո ես: Քեզ հետ:

- Դե լավ,- ծիծաղում է նապաստակը, արի վազենք:

- Չէ,- ասում է ոզնին, դեռ չէ: Նախ գնամ տուն, կնոջս ասեմ, թե ուր եմ գնում:

Նապաստակն էլ, որ քաղցած էր, դրանից ուրախանում է. «Էս լավ եղավ, մի լավ կաղամբ կուտեմ, որ ավելի լավ վազեմ»:

Եվ  ոզնին ու նապաստակը գնում են իրենց  տները:

Ոզնին գալիս է, կնոջն ասում.

- Գիտես, այ կնիկ, թե ինչ գլխացավանքի մեջ եմ ընկել:

- Ի՞նչ գլխացավանքի, այ մարդ, հարցնում է կինը:

- Պիտի նապաստակի հետ առաջկտրուկի վազեմ:

Եվ ամեն ինչ պատմում է:

- Ասելդ էն է, որ մտքիդ դրել ես նապաստակից արագ վազել, վախեցած ասում է ոզնու կինը:

- Սուս կաց, այ կնիկ,- ասում է ոզնին, մի բան կանենք: Հիմա դու պատրաստվիր, որ հետո գաս:

Մարդ ու կին գնում են: Ճանապարհին ոզնին կնոջը սովորեցնում է.

- Հենց որ հասնենք հանդի ծերին, դու մի ակոսի մեջ թաքնվիր: Երբ նապաստակը վազելով գա էդ ծերը, դու ասա. «Տես, ես արդեն էստեղ եմ»: Որ հետո դառնա, գա մյուս ծերը, էնտեղ էլ ես ձեն կտամ. «Տես, էլի էստեղ եմ»:

- Լավ, համաձայնում է կինը:

Ոզնին գալիս է նապաստակի մոտ, կանգնում են արտի ծայրին: Ոզնին ասում է.

- Ես պատրաստ եմ:

- Դե վազեցինք:

Նապաստակը կանգնում է մի ակոսում, ոզնին մյուս:

- Մեկ, երկու, երեք:

Եվ վազում են:

Նապաստակը սլանում է արտի մյուս ծայրը, իսկ ոզնին երկու քայլ է անում և հետ դառնում:

Մի շնչում նապաստակը տեղ է հասնում, տեսնում է ոզնին այնտեղ է արդեն:

- Տես, ես էստեղ եմ,- ասում է ոզնու կինը:

- Էս չեղավ,- զարմանում է նապաստակը, արի մի անգամ էլ վազենք:

Վազում են: Նապաստակը իսկույն հասնում է արտի մյուս ծայրը, իսկ ոզնին հետևի թաթերի վրա կանգնած, ձեն է տալիս.

- Էհե՜յ, իսկ ես վաղուց էստեղ քեզ եմ սպասում:

- Էսպես էլ բան,- նորից է զարմանում նապաստակը: Արի մի անգամ էլ վազենք: Վազում է արտի մյուս ծայրը, ոզնին նորից այնտեղ է (դե, դուք գիտեք, ոչ թե ոզնին է լինում, այլ ոզնու կինը):

Նապաստակը նորից է վազում, ոզնին նորից է ձայն տալիս:

- Ես արդեն էստեղ եմ:

Նապաստակը նորից ու նորից է վազում: Եվ այդպես ուղիղ իննսունինը անգամ, հարյուրերորդին արդեն արտի մեջ ընկնում է, չի կարողանում տեղից բարձրանալ, այնքան հոգնած, ուժասպառ է լինում:

- Երբեք չի կարելի ծիծաղել թույլի վրա,- ասում է ոզնին և կնոջ հետ գնում տուն:

Ուկրանիական ժողովրդական հեքիաթ