Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ,

Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել,

Իր օրհասական սուրը՝ մեր կրծքին,

Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին:

Ասացե՛ք, եղբարք հայեր, ի՞նչ անենք,

Հիմի է՞լ լռենք:

— Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,

Ասե՜ղ, հուլո՜ւնք,

Մատնի՜ք, մարջա՜ն, Ապարանջա՜ն...

Հա՜վ, ձո՜ւ բերեք,

Առե՜ք, տարե՜ք,

Խունջիկ-մունջիկ

Հարսն ու աղջի՜կ,

Էժա՜ն կտամ,

Լա՜վը կտամ...

Ժամանակին կային չորս եղանակ քույրիկներ՝ Ծաղիկը, Արևիկը, Ոսկեհատը և Ձյունիկը: Տարի մայրիկը նրանցից ամեն մեկին հանձնարարություն տվեց․

- Աղջի՛կս,- ասաց նա Ծաղիկին,- ուր էլ գնաս, ժպիտ ու գեղեցկություն տարածիր շուրջդ:

Պարսից թագավոր Շապուհը տեսնում է, որ չի կարողանում հնազանդեցնել Հայոց արքա Արշակ Բ-ին, որոշում է այլ ճանապարհով նրան բերել իր մոտ: Մեծ ընծաներով, հրովարտակներով պատգամավորներ է ուղարկում Արշակի մոտ, սիրով ու աղաչանքով խնդրում նրան գալ Պարսկաստան, որպեսզի խաղաղության դաշինք կնքեն:

Օրվա մեկը մի աքլոր

Քջուջ-մջուջ անելիս

Տեսավ մի հատ մարգարիտ

Աղբի միջին փայլելիս։

Ամպոտ սարեն ուրախ ձենով

Ջուր է գալիս, անցնում շենով։