Դաստիարակություն

Կենդանաբանները խորհուրդ չեն տալիս տանը սողուններ, կապիկ, կրիա, ոզնի, աղվես կամ սկյուռ պահել:

Բնակարանում կրիա պահելն ամենատարածված սխալներից է: Շատերը կրիա են գնում՝ կարծելով, որ նա երեխայի համար հարմար խաղալիք է (չի կծում, դանդաղաշարժ է եւ երկար է ապրում): Իրականում, դուք կենդանուն դատապարտում եք երկարատեւ մահվան: Բնակարանը կրիայի համար շատ անհարմար վայր է, չափազանց չոր եւ ցուրտ: Բացի այդ, եթե կենդանուն տանն ազատ թողնեք, ապա նա անպայման որեւէ փորձանք կբերի գլխին (օրինակ՝ խցկվել որեւէ նեղ ու դժվարամատչելի արանք): Եթե, այնուամենայնիվ, որոշել եք տանը կրիա պահել, ապա նրա համար անհրաժեշտ է մշտապես միացրած պահել որեւէ ջեռուցիչ սարք, որպեսզի նա կարողանա տաքանալ, եւ գետնին խոնավ լաթի կտոր փռել, որպեսզի կրիան մարմինը խոնավեցնի: 
Սկյուռերին շատ դժվար է ձեռնասուն դարձնել, բացի այդ՝ նրանք շատ ցավոտ են կծում: Նա կարող է կրծել պատից կախված հայելու պարանը, էլեկտրական լարերը, գրքերը կամ բույն դնել պահարանի մաքուր սպիտակեղենի մեջ:

Անտառից ոզնուն տուն բերելով՝ դուք նրան զրկում եք ձմռան ցրտին քուն մտնելու համար բնական միջավայրում

Հաճախ երկու տարեկան երեխաներն աչքի են ընկնում իրենց զայրացկոտությամբ և ագրեսիվությամբ: Ագրեսիվությունը զայրացկոտության վերին աստիճանն է և միշտ ուղղված է որևէ մեկին: Երեխան կարող է մեկ այլ փոքրիկի կամ մեծահասակի, տնային կենդանիներին խբել, կծել, ճանկռտել: Բոլոր տհաճությունները, որոնք մեծերին աննշան են թվում, երեխայի համար հիասթափության գագաթնակետն են, այստեղից էլ ծագում է ֆիզիկական ռեակցիան:

Փոքրիկները կյանքում գոնե մեկ անգամ ձեռք բարձրացնում են իրենց ծնողների վրա, կծում կամ ուսով հրում: Երեխաները մատերը մտցնում են աչքը, քաշում մազերը և կծոտում, բայց այդ բոլորի պատճառը պարզապես հետաքրքրությունն է, քանի որ նա չի գիտակցում, որ ցավ է պատճառում:

Այնուամենայնիվ, եթե Ձեր երեխան ագրեսիվ է դառնում և նեղացնում ուրիշ փոքրիկների, Ձեր խնդիր է նրան բացատրել «ինքնարտահայտման միջոցի» անընդունելի լինելու մասին:

Որո՞նք են ագրեսիվության պատճառները:

Ամենից հաճախ անդրանիկ զավակն է այդպիսին լինում։ Բոլոր ծնողներն էլ իրենց առաջնեկներին մի քիչ երես են տալիս։ Հաճախ նրանք ոչ միայն պաշտում են երեխային, այլ նրա հետ են կապում իրենց չիրականացված հույսերն ու ակնկալիքները։ Բացի այդ` ծնողները հուզվում են` իրենց պատասխանատու զգալով այդ անօգնական էակի համար։

Երբ երեխան լաց է լինում, ծնողները պարտավորված են զգում որևէ բանով օգնել նրան։ Երկրորդ երեխայի ժամանակ նրանք ավելի վստահ են իրենց ուժերի վրա և կարող են ճիշտ գնահատել իրադրությունը։ Նրանք արդեն գիտեն, որ երբեմն պետք է մերժել երեխային՝ հօգուտ նրա։ Երբ ստիպված են համառ ու անդրդվելի լինել, այլևս իրենց մեղավոր չեն զգում, որովհետև գիտեն, nր իրավացի են։

Սովորաբար երեխաներին երես են տալիս նաև այն ծնողները, որոնք վստահ չեն իրենց աժեքների վրա և դառնում են իրենց երեխայի

Արդեն վեց ամսականում փոքրիկն իր մորը գերադասում է բոլորից: Սա, իհարկե, հաճելի է մայրիկների համար, քանի դեռ երեխայի անհուն սիրո դրսևորումը չի վերածվել կապանքների, երբ փոքրիկը չի թողնում նույնիս, որ մայրիկն առանց իրեն զուգարան գնա:

Բաժանման տագնապը զարգացման փուլ է, որով կյանքի առաջին տարիներին անցնում են գրեթե բոլոր երեխաները: Երեխայի նման վարքագիծը նորմալ է և օրինաչափ:

  • Բաժանման հետ կապված զգացմունքների հաղթահարումը մի գործընթաց է, որը շարունակվում է ամբողջ կյանքի ընթացքում:
  • Բաժանումը կարող է լինել տխուր և ցավալի և սովորաբար երեխայի մոտ բարկության կամ վախի զգացում է առաջացնում:
  • Ցանկացած փոփոխություն /ընտանիքում նոր երեխայի ծնունդ, բնակարանի տեղափոխություն, հիվանդություն, մանկապարտեզ հաճախելը և այլն/ երեխայի մոտ բաժանման տագնապ է առաջացնում:
  • Նույնիսկ քնելը երեխայի համար բաժանման իմաստ ունի:

Երեխայի աճին զուգահեռ բաժանման տագնապը նվազելու միտում ունի: Այդ տեսանկյունից ամենադժվար տարիքը 1,5-2,5

Էջ 2, 2-ից