Մայրիկի մասին բանաստեղծություններ - մաս 2

ՄԱՅՐԻԿԻ ՕՐՈՐԸ

Քնել են ծառերը,

Մայրիկը արթուն է:

Քնել են դաշտերը,

Մայրիկը արթուն է: 

Քնել է թռչնակը,

Մայրիկը արթուն է:

Քնել է գետակը,

Մայրիկը արթուն է: 

Քնել են բոլորը,

Մեղմ ձայն է լսվում.

Մայրիկը աշխարհին

Օրոր է ասում…

ԼՈՒՅՍԸ, ՄԱՅՐԻԿԸ ԵՎ ԵՍ

Լույսը հենց վառվի,

Իմ մայրիկը խեղճ

Հոլիկ է դառնում,

Պտտվում անվերջ: 

Լվացք է անում,

Պատրաստում է ճաշ,

Իր խոսքով ասած՝

Լինում հալումաշ: 

Լույսի պատճառով

Այնքա՜ն է հոգնում,

Ամբողջ գիշերը

Նա գործ է անում: 

Երբ լույս չի լինում,

Ուրախ եմ անչափ,

Մայրս չի հոգնում,

Վառում է մի լամպ: 

Պառկում է ինձ մոտ,

Լամպի լույսի տակ,

Նոր հեքիաթներ է

Պատմում շարունակ 

Այնպե՜ս եմ ուզում,

Որ լույս չլինի,

Որ իմ մայրիկը

Երբեք չհոգնի:

Ո՞Վ ԱՐԹՆԱՑՐԵՑ

Երգ էր ասում մեկն ականջիս,

Այնպե՜ս անուշ, քաղցրիկ էր,

Այդ ո՞վ երգեց, ո՞վ օրորեց,

Հովի՞կն էր, թե՞ մայրիկը: 

Քնած էի խաղաղ, մուշ-մուշ,

Դեմքիս՝ լուսնի մահիկը,

Այն ո՞վ ժպտաց ինձ երազում,

Լուսի՞նն էր, թե՞ մայրիկը: 

Առավոտյան իմ այտերին

Մեղմիկ խաղաց շողիկը.

֊Ո՞վ համբուրեց, ո՞վ արթնացրեց,

Արև՞ն էր, թե՞ մայրիկը:

ՄԱՅՐԻԿՆ ԱՅՍՕՐ ՈՒՇԱՑԵԼ Է

Մայրիկն այսօր ուշացել է,

Չի հասել տուն,

Խառնվել ենք ես, հայրիկը,

Նույնիսկ կատուն: 

Մայրիկն այսօր ուշացել է,

Չունենք ճաշ, հաց,

Քույրիկս էլ հարևանի

Տանը մնաց: 

Մայրիկն այսօր ուշացել է,

Վա՜յ, կաթ չկա,

Մլավում է սոված կատուն

Թախտի վրա: 

Ափսեները՝ ծորակի տակ,

Չենք լվացել,

Իսկ փոստարկղը, տե՛ս, լցվել է,

Դեռ չենք բացել: 

Բայց ամենից կարևորը՝

ժպիտ չկա տանն այդ օրը:

Գլուխն ասես կորցրել է

Իմ հայրիկը.

-Շա՜տ ուշացավ, շա՜տ ուշացավ

Մեր մայրիկը:

Հեղինակ՝ Սուրեն Մուրադյան