Ժամանակով մի մարդ կար։ Դրան ուներ մի կնիկ, մի հատ էլ էծ։ Էլ բան չուներ։ Էծը կթում էին, ուտում։ Օրերի մի օրը դրա կնիկն ասեց.

Էս հեքիաթը ես մեր մեծերից եմ լսել, սրանք էլ իրանց պապերից, պապերն էլ հայտնի բան ա, իրանց մեծերից:

Ժամանակով մի քաղաք է եղել Նուկիմ անունով: Անունը կա, բայց տեղը մինչև հիմա հայտնի չէ:

Լինում ա չի լինում մի ջահել, սիրուն հարս ա լինում։ Սա մի ջահել սիրուն տղի ա սիրում։ Էս հարսի մարդը մի օր գնալու ա լինում հարևան գեղը։

Լինում ա չի լինում մի վաճառական։ Սրան ունենում ա մի կնիկ։ Սրանք շատ հարուստ են լինում ու շատ էլ սիրով են ապրում։

Օձն ու ձուկը բարեկամանում են։

— Այ քիր,— ասում ա օձը ձկանը,— առ ինձ մեջքից, մի քիչ ման ածա ծովի վրին։

Մի լույս երկիր կա սարերը գրկած,

Հովին ու ջրին է նա ընկեր դարձած։

Լույս-հույս զավակներ ունի նա ծնած,

Որ կռվում են խավարի դեմ աղոթքներ դարձած։

(ԳՐԻՄՄ ԵՂԲԱՅՐՆԵՐ)

Մի աշուղ է լինում։ Օրերից մի օր էս աշուղը մենակ վեր է կենում գնում անտառը։ Անտառում դես է մտածում, դեն է մտածում, մինչև որ մտածելու բանը հատնում է։