Կար հեքիաթային մի լճակ: Կապույտ երկնքին էր նման լճակի հայելին:

Մի մարդ գնաց հեռու երկիր աշխատանք անելու։ Ընկավ մի գյուղ։ Տեսավ՝ այս գյուղի մարդիկ ձեռով են փայտ կոտրատում։

Ժամանակով մի աղքատ մարդ կար. որքան աշխատում էր, որքան չարչարվում էր, դարձյալ միևնույն աղքատն էր մնում:

Մայր արջը քոթոթների հետ իր համար պտտվում էր անտառում,գնում ու գալիս էր իր գնացած տեղերով, հատապտուղներ էր հավաքում, խոտ արածում….

Լինում է չի լինում՝ մի փոքրիկ սիրուն աղջիկ է լինում։ Ով մի անգամ տեսնում է՝ սիրում է էս աղջկանը, բայց ամենից շատ իր տատն է սիրում, էլ չի իմանում ինչ անի, որ թոռան սիրտը շահած պահի։

Մի հարուստ մարդու կինը ծանր հիվանդանում է, երբ զգում է, որ վերջն եկել է, էլ վեր չի կենալու, կանչում է մինուճար աղջկան, ասում.

Մի անգամ մուկն ու կատուն ծանոթանում են: Կատուն այնքան է խոսում իր ընկերասիրության ու հավատարմության մասին, որ մուկը համաձայնում է ապրել նրա հետ մի տան մեջ, միասին վարել տնտեսությունը։

Արջը,աղվեսն ու դաշտամուկը ընկերացան:

-Ընկերությունն ինչ է, որ  չկարողանանք անել,-մտածեց արջը`արջավարի ձեռնաբաց:Ես իմ ունեցածը կկիսեմ ընկերներիս հետ: