Լինում է, չի լինում, մի կամակոր մեքենա է լինում, անունը՝ Շկոդա: Նա չէր սիրում ավտոդպրոց հաճախել, թեեւ ծնողները մշտապես բացատրում էին, թե որքան վտանգավոր է փողոց դուրս գալ, առանց երթեւեկության կանոնները  սովորելու: Բայց Շկոդան շատ համառն էր եւ ինքնահավան:

Լինում  է,  չի  լինում,  մի  Ամպ է լինում:  Այս Ամպն  օրնիբուն աշխատում էր,   ամբողջ  օրը տեղից տեղ էր թռչում, ջուր հասցնում  ծարավ  ծիլ  ու ծաղկին:  Երեկոյան, երբ  բոլորը  քնած  էին  լինում,  Ամպը  դարձյալ  աշխատում  էր:  Նա  թռչում  էր  դեպի  լեռնային  լճակը,  որտեղից  ջուր  էր  լցնում  իր  բազմաթիվ  ջրամանների  մեջ:  Նա  ջուրը  հավաքում  էր,  որպեսզի  հաջորդ  օրն  իր  աշխատանքը  շարունակի:

Իմ ձեռքին մնացել էր կախարդական երեքնուկի  վերջին՝ երրորդ թերթիկը: Երկու ցանկություններն արդեն  կատարվել էին: Ո՞րն էր երրորդը: Այդպես մտածելով քայլում էի անտառում:  Բայց չգիտես ինչու, ծառերը գլխիկոր էին, ծաղիկները նույնպես:  Ի՞նչ էր տեղի ունեցել:

-Իմ գեղեցիկ անմոռուկ, հրաշք կակաչ ու նարգիզ: Ու՞ր են ձեր գույները, ինչո՞ւ  են խամրել:

Լինում է, չի լինում,  մի չարուկ բալիկ է լինում, անունը՝ Մակի:  Այս Մակին լինում է մանկապարտեզի խմբակի ամենաաղմկոտը, երբեք չի լսում ծնողներին ու  մանկապարտեզի ուսուցիչներին,  խանգարում է ընկերներին, երբ նրանք դաս են անում, կոտրում է խաղալիքները,  վատ բառեր է օգտագործում, կերակուրը թափում է հատակին ու այդպես շարունակ…

Մեզանում Պիմեն անունով մի հի՜ն ծերունի մարդ կար։

Իննսուն տարեկան էր։ Պարապ-սարապ ապրում էր իր թոռան մոտ։ Մեջքը կռացած, փայտը ձեռին, ոտները դանդաղ քարշ տալով՝ ման էր գալի։ Բերանը անատամ, դեմքը կնճռոտած, իսկ

Հեռավոր մի գյուղի տներից մեկում մի շուն էր ապրում։ Նրան Շեկո էին կանչում։ Շեկոն շատ բարի ու հավատարիմ շուն էր։Նա շատ երկար տարիներ էր ծառայում իր տիրոջը։ Բայց օրերից մի օր,երբ Շեկոն մեծացավ,նրա տեսողությունը վատացավ, սկսեց վատ լսել, և տերը  վռնդեց նրան տնից:

-Գնա,-ասաց,- հեռացիր, եթե  չես կարող ինձ օգտակար լինել։