Մեզանում Պիմեն անունով մի հի՜ն ծերունի մարդ կար։

Իննսուն տարեկան էր։ Պարապ-սարապ ապրում էր իր թոռան մոտ։ Մեջքը կռացած, փայտը ձեռին, ոտները դանդաղ քարշ տալով՝ ման էր գալի։ Բերանը անատամ, դեմքը կնճռոտած, իսկ

Հեռավոր մի գյուղի տներից մեկում մի շուն էր ապրում։ Նրան Շեկո էին կանչում։ Շեկոն շատ բարի ու հավատարիմ շուն էր։Նա շատ երկար տարիներ էր ծառայում իր տիրոջը։ Բայց օրերից մի օր,երբ Շեկոն մեծացավ,նրա տեսողությունը վատացավ, սկսեց վատ լսել, և տերը  վռնդեց նրան տնից:

-Գնա,-ասաց,- հեռացիր, եթե  չես կարող ինձ օգտակար լինել։

Լինում է, չի լինում, մի խիտ ու ու մութ անտառ է լինում: Կապիկների մի խումբ որոշում է գնալ այդ անտառ ու բնակություն հաստատել այնտեղ: Բայց այդ ժամանակ ձմեռ է լինում, ու կապիկների համար շատ դժվար է դառնում գոյատեւելը: Հատկապես ծանր են անցնում ցուրտ գիշերները, երբ կենդանիները ստիպված են լինում մի հնար գտնել՝ ցրտից պաշտպանվելու համար: Եվ ահա որոշում են կրակ փնտրել: Վազվզում են ամբողջ անտառում,  որպեսզի տեսնեն, թե ինչով կարող են ջերմանալ: Մեկ էլ նկատում են թռչող լուսատիտիկ ու կարծում են, թե կրակի կայծ է: Կապիկների խումբը սկսում է բղավել. «կրա~կ, կրա~կ, մենք գտանք այն»:

Իմ ձեռքին մնացել էր կախարդական երեքնուկի  վերջին՝ երրորդ թերթիկը: Երկու ցանկություններն արդեն  կատարվել էին: Ո՞րն էր երրորդը: Այդպես մտածելով քայլում էի անտառում:  Բայց չգիտես ինչու, ծառերը գլխիկոր էին, ծաղիկները նույնպես:  Ի՞նչ էր տեղի ունեցել:

-Իմ գեղեցիկ անմոռուկ, հրաշք կակաչ ու նարգիզ: Ու՞ր են ձեր գույները, ինչո՞ւ  են խամրել:

Առավոտ էր: Անտառում տխուր էին բոլոր կենդանիները: Թռչունները չէին երգում, ճագարները չէին ցատկոտում,  կարծես ժամանակը կանգ էր առել: Լաց էր լինում մայր գայլուկը: Նա կորցրել էր իր շատ չարաճճի, սակայն բարի սիրտ ունեցող ձագուկին, որն անդադար վազվզում էր այս ու այն կողմ, չէր լսում մայրիկին, անում էր այն, ինչ ուզում էր:

Մի շոգ օր մի շատ ծարավ ագռավ սկսում է բոլոր դաշտերով ջուր փնտրել: Երկար ժամանակ, սակայն, չի կարողանում աղբյուր գտնել: Այնքան է հոգնում, որ հույսը կտրում է եւ թեւաթափ կանգնում մի ծառի ճյուղի վրա:  Եվ հանկարծ նկատում է, որ գետնին կուժ է դրված: Արագ թռչում է դեպի կուժը եւ տեսնում, որ այո, մեջը ջուր կա: