Լինում է, չի լինում մի զարմանալի երաժիշտ է լինում։ Մի օր մենակ գնում է անտառի միջով ու միտք անում հազար ու մի բաների մասին, իսկ երբ ձանձրանում է մտածելուց, ասում է.

 — Անտառում ժամանակը դանդաղ է անցնում, պետք է մի լավ ընկեր գտնել։

Մի անգամ մուկն ու կատուն ծանոթանում են: Կատուն այնքան է խոսում իր ընկերասիրության ու հավատարմության մասին, որ մուկը համաձայնում է ապրել նրա հետ մի տան մեջ, միասին վարել տնտեսությունը։

Սա մի հրաշալի հեքիաթ է մի սովորական շնիկի մասին: Ավելի ճիշտ՝ սա մի սովորական հեքիաթ է մի հրաշալի շնիկի մասին: 

Նրա անունը Չալիկ էր: Չալիկը ծնվել էր իր քույրերի ու եղբայրների հետ: Քույրերն ու եղբայրներն ամբողջովին սև էին: Չալիկն էլ էր սև, բայց ճակատն ու պոչը սպիտակ-սպիտակ էին: 

Մի անգամ մուկը, թռչնակն ու երշիկը որոշում են միասին ապրել։ Միասին տնտեսություն են ստեղծում ու երկար ժամանակ ապրում են հաշտ ու խաղաղ, լի ու ապահով։ Օր-օրի նրանք հարստանում են։ 

Թռչնակը ամեն օր գնում է անտառից փայտ բերում։ Մուկը ջուր է կրում, կրակ վառում, սեղան պատրաստում, իսկ երշիկը ճաշ է եփում։

Մի անգամ Գյուլնազ տատին շրջապատեցին իր թոռները և ստիպեցին, որ տատը թռչնակներ շինի նրանց:

Տատն էլ վեր առավ փոքրիկներից մեկին, դրավ ծնկան վրա, երկու ձեռքից բռնեց և վեր ու վար թափ տալով երգեց.

Մատնաչափիկը միրգ շատ էր սիրում: Մայրիկը միրգ էր բերում շուկայից, դնում սառնարանը: Երեկոյան բացում էր սառնարանը ու զարմանում.