Ես մեր ծերերիցն եմ լսել, մեր ծերերը՝ իրենց պապերից, նրանց պապերն էլ՝ իրենց մեծերից, թե մի ժամանակ մի աղքատ հողագործ է լինում, ունենում է մի օրավար հող ու մի լուծ եզ։

Մի զինվոր քսանհինգ տարի ծառայեց թագավորական զորքում, բայց թագավորի երեսը չտեսավ: Ծառայությունից վերադարձավ տուն, ու որ թագավորից հարցնում էին, չէր իմանում ինչ ասի: Դե ծանոթ-բաերկամներն էլ սկսեցին նախատել:

Բուն թռավ -քեֆը լավ: Թռավ-թռավ ցած իջավ,շուրջն աչք ածեց,էլի թռավ:Թռավ-թռավ ցած իջավ,պոչը պտտեց  շուրջը աչք ածեց ու էլի թռավ:Էս դեռ նախասելուկն է,ասելիքը հետո կգա:

Աստված բարի տա ձեզ էլ, երկու ախպորն էլ։ Լինում են, չեն լինում երկու աղքատ ախպեր են լինում։

Գավառամասի մի ոստիկանի մոտ մի աղվես էր ծառայում: Նա իր ծառայությունը լավ էր կատարում.

Լինում է, չի լինում, մի ընտանիք է լինում, որը բախտի բերմամբ մի սագ է ունենում: Այդ սագը, պարզվում է, ոսկե ձվեր է ածում:

Մի խոր անտառի բերանում մի խրճիթ է լինում։ Էն խրճիթում կնկա ու երեք աղջիկների հետ ապրելիս է լինում մի աղքատ փայտահատ։

Կրիան,որ արդեն չգիտեր  իր տարիքը,բայց գիտեր ձու ածել`որոշել էր  ծովը հատելով ափ հասնել: Նա մինչև հիսունը հաշվել գիտեր և դրանից ավելին հարկ չէր ունեցել սովորել: