Ձեր տանը հայտնվել է նորածին, որն ունի իր մահճակալը, սակայն գիշերը քնում է ծնողների հետ: 

Զայրույթի դրսևորումները երեխաների մոտ սովորաբար ի հայտ են գալիս 1,5-4 տարեկան հասակում: Զայրույթի նոպաները սովորաբար տևում են մի քանի վայրկյանից մինչև 2 րոպե, երբեմն էլ ավելի երկար: Այս ժամանակ երեխան իրեն ագրեսիվ է պահում, կարող է փորձել կծել կամ հարվածել իրեն շրջապատողներին, նետել խաղալիքները: Եթե ագրեսիվության նոպաները պարբերաբար կրկնվում են, ցանկալի է խորհրդակցել մանկական հոգեբանի հետ:

Արդյո՞ք նորմալ են զայրույթի նոպաները

Սա աճող երեխայի համար նորմալ երևույթ է: Երեխաների 80 տոկոսի մոտ պարբերաբար նկատվում են զայրույթի նոպաներ, առավել հաճախ` 3 տարեկանների մոտ, համեմատաբար քիչ 2 տարեկան հասակում, իսկ չորս տարեկանում դա նկատվում է երեխաների 10 տոկոսի մոտ:

Ինչո՞ւ է երեխաների մոտ զայրույթի նոպա առաջանում

Երեխայի մոտ զայրույթի նոպա է սկսվում այն ժամանակ, երբ նա փորձում է ինքնուրույն ինչ-որ բան անել կամ անկախ լինել, բայց չի ստացվում: Զայրույթի նոպաների հաճախակիության գործում դեր ունի նաև երեխայի զարգացման մակարդակը,

«Ալերգիկ հիվանդությունների  առաջացումը չբացահայտված խնդիր է ամբողջ աշխարհի գիտնականների համար»,-ասում է հոգեբան-ալերգոլոգ Աստղիկ Բաղդասարյանը:

Ըստ նրա` կան մի քանի հիպոթեզներ, որոնցով  փորձում են բացատրել ալերգիկ հիվանդությունների աճը: Հիպոթեզներից մեկը կոչվում է հիգենիայի հիպոթեզ, համաձայն որի` ալերգիկ հիվանդությունները հանդիպում են այն մարդկանց մոտ, ովքեր վաղ մանկական հասակում քիչ են կոնտակտ ունենում միկրոբների հետ: Դրա համար էլ զարգացած երկրներում ալերգիան ավելի մեծ տարածում ունի, քան զարգացող երկրներում:

Դժվար է  հանդիպել այնպիսի երեխաների, որոնք երբևէ վախեցած չլինեն. մենք հաճախ ենք նրանց աչքերում տեսնում վախ, սարսափ, անհանգստություն կամ  նրանց վարքում՝ կաշկանդվածություն, վախվորածություն, անհամարձակություն։ Ինչից են վախենում երեխաները, երբ պետք անհանգստանալ նրանց վախերի համար և ինչպես  կարող ենք օգնել նրանց:

Վախը մեր հուզական աշխարհի անբաժան մասն է` այնպիսին, ինչպիսիք են ուրախությունը, հրճվանքը, տխրությունը և այլն։ Վախերից շատերը տարիքին բնորոշ դրսևորումներ են, ժամանակավոր բնույթ են կրում և անցնում են տարիքի հետ։ Սակայն դրանցից շատերը կարող են  պահպանվել երկար ժամանակ և լուրջ վնաս հացնեն երեխայի դեռևս փխրուն հոգեկան աշխարհին։

Երեխայի հանդեպ չափազանց ուշադրությունը հանգեցնում է մի շարք հոգեբանական խնդիրների. երեխան դժվար է ինտեգրվում շրջապատին:

Հոգեբան Իրինա Բաղդասարյանն ասում է, որ անգամ բժշկահոգեբանական տերմին ունեցող  մայր-երեխա սերտագույն կապը  երեխայի մոտ առաջացնում է ագրեսիա, պահանջկոտություն, կապրիզներ: Երբ մայրը «դողում է» երեխայի վրա,  դա զգում է փոքրիկը և սկսում է չարաշահել այդ հոգատարությունը: Այսկերպ առաջանում է հիվանդագին կապ մոր և մանկան միջև:

Հոգեբանի խոսքով` կարևոր է չխախտել այն դաշտը, որը փոքրիկինն է. երեխան անգամ մոր արգանդի մեջ ունի որոշակի դիստանցիա: «Ինը ամիս մենք կրում ենք նրան մեր մեջ, բայց դրանից հետո նա ազատ է: Մի կապեք նրան ձեզ արհեստականորեն, մի ստիպեք նրան մնալ ձեր կողքին... որքան ազատ թողնեք, այնքան ձեր հարաբերություններն ավելի ճիշտ մակարդակի վրա կլինեն, և կխուսափեք հետագա խնդիրներից»,-նշում է