Դժվար է  հանդիպել այնպիսի երեխաների, որոնք երբևէ վախեցած չլինեն. մենք հաճախ ենք նրանց աչքերում տեսնում վախ, սարսափ, անհանգստություն կամ  նրանց վարքում՝ կաշկանդվածություն, վախվորածություն, անհամարձակություն։ Ինչից են վախենում երեխաները, երբ պետք անհանգստանալ նրանց վախերի համար և ինչպես  կարող ենք օգնել նրանց:

Վախը մեր հուզական աշխարհի անբաժան մասն է` այնպիսին, ինչպիսիք են ուրախությունը, հրճվանքը, տխրությունը և այլն։ Վախերից շատերը տարիքին բնորոշ դրսևորումներ են, ժամանակավոր բնույթ են կրում և անցնում են տարիքի հետ։ Սակայն դրանցից շատերը կարող են  պահպանվել երկար ժամանակ և լուրջ վնաս հացնեն երեխայի դեռևս փխրուն հոգեկան աշխարհին։

Երեխայի հանդեպ չափազանց ուշադրությունը հանգեցնում է մի շարք հոգեբանական խնդիրների. երեխան դժվար է ինտեգրվում շրջապատին:

Հոգեբան Իրինա Բաղդասարյանն ասում է, որ անգամ բժշկահոգեբանական տերմին ունեցող  մայր-երեխա սերտագույն կապը  երեխայի մոտ առաջացնում է ագրեսիա, պահանջկոտություն, կապրիզներ: Երբ մայրը «դողում է» երեխայի վրա,  դա զգում է փոքրիկը և սկսում է չարաշահել այդ հոգատարությունը: Այսկերպ առաջանում է հիվանդագին կապ մոր և մանկան միջև:

Հոգեբանի խոսքով` կարևոր է չխախտել այն դաշտը, որը փոքրիկինն է. երեխան անգամ մոր արգանդի մեջ ունի որոշակի դիստանցիա: «Ինը ամիս մենք կրում ենք նրան մեր մեջ, բայց դրանից հետո նա ազատ է: Մի կապեք նրան ձեզ արհեստականորեն, մի ստիպեք նրան մնալ ձեր կողքին... որքան ազատ թողնեք, այնքան ձեր հարաբերություններն ավելի ճիշտ մակարդակի վրա կլինեն, և կխուսափեք հետագա խնդիրներից»,-նշում է

Մի քանի խորհուրդներ, որոնց կիրառումը զերծ կպահի Ձեր փոքրիկին վարքի բացասական դրսևորումներից:

• Հարգեք երեխայի անձը և անհատականությունը, հաշվի առեք նրա ցանկությունները, մի ծաղրեք նրան:
• Փորձեք հնարավորինս քիչ արգելքներ կիրառել: Արգելեք միայն այն, ինչն իսկապես վտանգավոր է երեխայի կյանքի և առողջության համար: Ցանկալի է աչքից հեռու պահել արգելված առարկաները և թույլ տալ, որ մնացյալ աշխարհը ազատ ուսումնասիրի:
• Հետևեք, որ ավելի շատ գովեք և խրախուսեք Ձեր երեխային, ոչ թե բարկանաք կամ արգելեք ինչ-որ բան:
• Թույլ մի տվեք, որ երեխան իրեն  անզոր ու անկարող զգա. նկատողությունից անմիջապես հետո մատնանշեք ճիշտ քայլը,

«Ալերգիկ հիվանդությունների  առաջացումը չբացահայտված խնդիր է ամբողջ աշխարհի գիտնականների համար»,-ասում է հոգեբան-ալերգոլոգ Աստղիկ Բաղդասարյանը:

Ըստ նրա` կան մի քանի հիպոթեզներ, որոնցով  փորձում են բացատրել ալերգիկ հիվանդությունների աճը: Հիպոթեզներից մեկը կոչվում է հիգենիայի հիպոթեզ, համաձայն որի` ալերգիկ հիվանդությունները հանդիպում են այն մարդկանց մոտ, ովքեր վաղ մանկական հասակում քիչ են կոնտակտ ունենում միկրոբների հետ: Դրա համար էլ զարգացած երկրներում ալերգիան ավելի մեծ տարածում ունի, քան զարգացող երկրներում:

Շատ երեխաներ ունեն վատ սովորություններ, որոնք զայրացնում են ծնողներին: Հաճախ այդ սովորությունները հանգստացնող կամ ինքնահաստատման միջոց են, անցնում են  երեխայի տարիքի հետ, օրինակ` մատ ծծելը:

Կրծքահասակ երեխայի համար մատ ծծելը անվնաս սովորություն է: Երբեմն այն շարունակվում է նաև հետագա տարիների ընթացքում: Կարծիք կա, որ 4 տարեկանից հետո մատ ծծելը երեխայի հոգեկան անհագստության արտահայտություն է և ինքնահանգստացման միջոց: Այդ պատճառով էլ երեխաները հաճախ մատը ծծում են, երբ քնել են ուզում, հոգնած, քաղցած, զայրացած են:

Երեխան երբեմն գիշերվա ժամերին քնած ժամանակ սկսում է լացել: Նա կարծես արթուն է ու ինչ-որ բանից վախեցած: Սակայն իրականում երեխան լացի պահին քնած է, իսկ առավոտյան անգամ չի էլ հիշի գիշերվա միջադեպի մասին: Այս երևույթը կոչվում է գիշերային վախ:

Այն առաջանում է խորը քնի փուլից կտրուկ մակերեսային քնի  փուլին անցնելիս:

Սովորաբար գիշերային վախի նոպաները դրսևորվում են  քնելուց հետո 2 ժամվա ընթացքում:

Երեխան կարող է 5-20 րոպե անմխիթար լաց լինել, շատ շփոթված և վախեցած թվալ: Դա կարող է ուղեկցվել