Ծիծեռնակը բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում:

Այնպես մաքուր են,

Կյանքի աղբյուր են

Մորս ձեռքերը:

Անփոխարինելի հրշեջը

Փոքրիկ Արամը գաղտնի
Լուցկին նետել է այգի,
Ծառ ու ծաղիկ բռնկվել,
Հրդեհը տուն է հասել։

Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա

Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,

Անրջային, թեթևասահ

Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։

Մայրս փոքրիկ, մայրս խեղճ,
Մայրս մի մայր հասարակ,
Մայրս այս մայր երկրի մեջ,
Արևի դեմ մի ճրագ:

Իմ փոքրիկը լուսերես
Կաթ է ուտում ճիշտ այսպես՝
Աչուկները վեր պարզում,
Թաթիկով ամուր բռնում։

Տատիկն ասաց, թե անձրևից

Բոյ է քաշում ծիլը հողից:

Մեծանում է ամեն մի բան,

Նույնիսկ կաղնին հսկայական:

Մենք խաղաղ էինք մեր լեռների պես,

Դուք հողմերի պես խուժեցիք վայրագ: