Թե աշխարհում փակ դռներ կան, թող որ բացվեն այս գիշեր,

Ու Նոր տարին նոր խնդությամբ թող ներս մտնի այս գիշեր,

Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա

Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,

Անրջային, թեթևասահ

Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։

Մայրս փոքրիկ, մայրս խեղճ,
Մայրս մի մայր հասարակ,
Մայրս այս մայր երկրի մեջ,
Արևի դեմ մի ճրագ:

Պարտեզ ունեմ մրգաշատ,

Նուռ կա, ծիրան ու փշատ,

Դեղձ կա, խնձոր ու խաղող,

Տանձ, սերկևիլ ոսկեկող: 

Տատիկն ասաց, թե անձրևից

Բոյ է քաշում ծիլը հողից:

Մեծանում է ամեն մի բան,

Նույնիսկ կաղնին հսկայական:

Անփոխարինելի հրշեջը

Փոքրիկ Արամը գաղտնի
Լուցկին նետել է այգի,
Ծառ ու ծաղիկ բռնկվել,
Հրդեհը տուն է հասել։

Արթնացե՜լ եմ, արթնացե՜լ,

Անուշիկ եմ ես դարձել,  

Պուպուշիկն եմ մայրիկի,

Ուզում եմ՝ նա ինձ գրկի։

Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,

Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.

- Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,

Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։