Ձմեռն աղքատ է,

Տխուր է երգում

Այն բանի համար,

Որ մի գույնով է

Իր տունը ներկում:

-Ճերմակ ծաղիկներ,

Երկու եղբայր  չարաճճի

Եվ նույնքան էլ քաջ ու բարի

Առանց րոպե իսկ դադարի

Մտնում են բակ, հետո այգի:

Իմ պապիկը գործասեր
Ամեն անգամ ինձ կասեր.
– Թե դաս ունես` սովորի,
Թե գործ ունես` կատարի,
Օրը կանցնի, կգնա,
Ինչ որ չանես` կմնա:

Արծիվը թառել կիսավեր վանքին.
Մտքում՝ նայում էր իր անցած կյանքին.
Բայց հանկարծ վանքի մի որմի վրա,
Տեսավ քանդակված պատկերն ինքն իրա.
Ու շա՜տ զարմացավ արքան ալեհեր.
Ե՞րբ է քանդակված՝ չէր տեսել դարեր,

Թե գարուն է նախշ-նախշուն,
Նա ինչե՞ր է մեզ բաշխում.
– Ծիլ ու ծաղիկ, կանաչ խոտ,
Ալ ու ալվան վարդ շաղոտ:

Գիժ Մոծակի պարի ժամին
Զարկեց հանկարծ աշնան քամին,
Ուժը խըլեց, ուշքը տարավ։
Գիժը մին էլ մըտիկ արավ,

Ես մի փոքրիկ
Եղբայր ունեմ,
Կարգին չի խոսում,
- Լա-լա, տա-տա,-
Ւբր ինձնից
Գնդակ է ուզում։

Եղևնի

Գունատ աշուն է,
Էլ չկա թռչուն,
Քամու թևերին
Տերևն է թռչում։